Günlərin bir günü otağima bir gənc ailə, ardınca da bir baba girdi. Ailə çox narahat görünürdü. Ananın qucağında təxmini 18 aylıq bir körpə var idi. Ailə Azərbaycanın ucqar rayonlarının birindən gəlmişdi. Hər
zamanki kimi salamlaşıb ilk sualımı verdim. Buyurun, narahatlığınız nədir? Baba ananın qucağından körpəni aldı masamın üstünə qoydu. Bir az təəccübləndim. Adətən nənə- babaların nəvənin narahatlığını qəbul etmədiyini müşahidə edirəm. Çox vaxt analar güclə seansa gəlir. Bu dəfə də elə olduğunu düşünürdüm. Amma yanıldım. Baba uşağı masama qoyduqdan dərhal sonra uşağı alıb yerə qoydu və dedi : baxın, baxın görün mənim gəlinim necə işləyib. Bir ona qiymət verin. Men hələ vəziyyəti tam olaraq başa düşmürəm. Qalxıb uşağa tərəf getdim, əyilib uşağın üzünə dəqiq baxanda uşağın daun sinromlu olduğunu gördüm. Çox qəribə idi. Uşaq 2 yaş 1 aylıq, amma bir az arıq idi. Lakin göstəriciləri orta statistik bir daun sindromlu uşaqdan fərqli idi. Tək-tək söz deyirdi, hər şeyi göstərirdi, hərəkətləri çox dəqiq idi. Bilənlər bilir, bilməyənlər üçün daun sinromlu uşaqların özəlliklərini sadalamaq istəyirəm: nisbətən düz görünümlü üz, qısa boyun, kiçik baş ölçüləri, dilin ağızdan çölə doğru çıxması,badamşəkilli,kiçik, maili gözlər,qeyriadi formalı və ya kiçik ölçülü qulaqlar,əzələ tonusunda zəiflik, qalın və
kiçik barmaqlar və ovucda tək bir xətt və s . özəllikləri olur. Fiziki özəlliklərdən başqa daun sindromlu uşaqların zəka yetərsizliyindən əziyyət çəkdiyini bilirik. Gec danışır, öz davranışları ilə yaşıdlarından
geri qalırlar. Bu barədə çox yazmaq istəmirəm, onsuzda internet bu tip məlumatlarla zəngindir. Deyəcəklərim ondan ibarətdir ki mən uşağı 20 dəqiqə müainə etdim, oyun oynadım və təəccübümü gizlətmək istəmədim. Dedim bilmirəm bilirsiniz ya yox, elə bu anda baba dedi. Bilirik bala, bilirik. Daundu balam. Amma nə olsun hər dərdin dərmanı var. Allah balama bu xəstəliyi verib, amma ona mələk kimi ana da verib. Mənim gəlinimə canım qurban. Gəlinini bir xeyli tərifləyəndən sonra bildim ki ailə hər şeydən xəbərdardır. Sindromun nə olduğunu, bütün əlamətlərini bəlkədə məndən dəqiq bilirlər. Birdən babası uşağın əlini mənə tərəf uzatdı və dedi. Ay Anara xanım əlinə baxın balamın, görün gəlinim nə möcüzə edib. Uşağın əlində fərqli bir şey görməsim amma baş barmağı bir az gözümə uzun dəydi. Sonra uşağın əlinə bir qələm verdilər və maması anidən “ mənim bal qızım, nazlı qızım bizə günəş çəksin, bulud çəksin” dedi. Uşaq adətən daun sinromlu uşaqların tutmadığı şəkildə, daha dəqiq formada qələmi tutub günəş və bulud çəkdi. Uşaq 2 yaş 1 aylıq idi və uşaq daun sindromlu idi. Dedim uşaqla kim işləyib? Yenə baba danışdı. Gəlininin kürəyinə vuraraq bax bax bu qız, anası. Bizim 22 yaşlı gənc anamız ilk övladının daun olduğunu doğuşdan 4 gün sonra öyrənib. Sonra araşdırmağa başlayıb. Hansısa yazıların birində “ bu uşaqlara sevgi versəniz, onlarla oyunlar oynasanız bu uşaqlar digər uşaqlardan fərqlənməz” yazısını oxuduqdan sonra heç yorulmadan uşağı ilə işləməyə başlayıb. Masaj kursuna yazılıb. İdman
hərəkətləri öyrənib və sözün əsl mənasında bütün gün oyun oynayıb. Ananı danışdırdığım zaman dedi ki, bura ona görə gəlmişik ki mənim işimə qiymət verin. Daha nələr edə bilərəm onu deyin. Mən əminəm ki
Nurçin böyüdüyü zaman yaşıdlarından geri qalmayacaq. Buna o qədər inanıram ki.
Biz bir saata yaxın söhbət etdik. Təlimatlarımı verib ailəni göndərdim. Təbii ki, ailəyə bundan sonra hansı terapiyaları almaq barədə bilgiləndirdim. Bu gün o görüşdən 7 il ötür. Bu gün Nurçin kənd
məktəblərinin birində 2 ci sinifə gedir. Dərslərində yaxşıdı, ev işi və özünə qulluq baxımından lap yaxşıdı. Nurçinin iki qardaşı var. Ailə həqiqətən də bir birini sevən nənə, baba, ana, ata və 3 uşaqdan ibarətdir.
Ailə hər zaman Nurçinin əziyyətini hamıdan çox çəkən anaya dəstəkdir. O ailədə heç kim Nurçin düzəlməyəcək demədi, o ailədə heç kim Nurçin fərqlidir demədi və o ailədə hər kəs ilk başda doğumu ilə bəlkədə hər kəsdən çox canı yayan anaya dəstək oldu, anaya qol qanad oldular və ana da Nurçini ayağa qaldırdı. Hər zaman deyirəm, deyəcəm də bir uşağın sağlam olması üçün mənəvi güclü və sevilən bir anası olmalıdır. Ana dəstəkləndiyini hiss etməlidir ki, möcüzələr yarada bilsin. Heç bir ana övladının daun olduğuna görə pis olmur, sadəcə ilk başda böyük bir xausa düşür. Nə edəcəyini bilmir,
qorxur, həyəcanlanır, yüz cür fərqli duyğu keçirir amma heç vaxt pis olmur. Biz balamızı gözünün rənginə, boyunun qısalığına, qulaq şəklinə görə sevmirik. O bizim canımızın bir parçasıdır və biz onları qarşılıqsız
sevirik. Sonda bildirmək istəyirəm ki, sizlərə onlarla belə hekayə danışa bilərəm ki, daun sindromlu uşaqların çox gözəl və düzənli sosial və təhsil həyatı var. Onları anlamaq, sevmək və dəstək olmaq kifayətdir.